موضوعی است که مدتی ذهن منو مشغول کرده .گفتم بگم شما هم بیکار نباشید وذهنتون مشغول بشه .

در یکی از جلسات مشاوره و ارتقای سطح علمی بودیم که استاد روانشناسی در ادامه سخنرانی اش در مورد تربیت فرزند و غیره گفت در اروپا ثابت شده که باید نوزادان از سه ماهگی به اتاق خودشان بروند . مادر هر دو ساعت برای شیردادن بیاید و به بچه سر بزند و یا اگر بچه گریه کرد بروند و به او سر بزنند و بعد او را در تخت بگذارند و بخوابانند و این روش بهترین شیوه برای سلامت روانی کودکان میباشد.

خوب ما هم رفتیم تو فکر.......

تا جایی که میدانم در اسلام تاکید فراوان شده که پدر و مادر زمانی که کودک ویا حتی نوزادی در مکانی هست بسیار رعایت کنند. که اهمیت آن بر کسی پوشیده نیست .

اما این جا یک مشکلی هست؟

میگی چرا تو اروپا که بچه هاشونو از سه ماهگی می اندازند تو یک اتاق باز هم بچه هاشون دچار مشکلات پیچیده روانی میشند ؟ تا حدی که اسلحه برمیدارند و کل کلاسشونو به رگبار می بندند؟ و وقتی هم که به یک پست و مقامی میرسند تبدیل به یک خونخوار و خون آشام میشند و اثری از عاطفه و محبت بینشون نمیشه دید؟

البته رفتار های غیر انسانی  توی مشرق هم کم نیست . و آدمهای گرگ صفت رو میشه همه جایی دید.

اما توی زندگیهای سنتی و قدیمی و اصیل مردم بسیار خوش قلب تر و مهربان تر دیده میشدند.وبسیار با حیا و غیرتمند بودند.

ولی تاجایی که من شنیده ام در قدیم این قدر امکانات نبود که برای بچه ها اتاق جداگانه ای در نظر بگیرندو حتی در زمستان همه دور یک کرسی زندگی میکردند .!!!

یک مسئله دیگر هم هست....

من دو فرزند کوچک دارم  .هر دوی آنها تا سه سالگی این نیاز را داشتند که در کنار من به خواب بروند ..و حتی از دو سه ماهگی وقتی که در خواب بودند و من میخواستم به کارهایم برسم برای این که بیدار نشوند کافی بود روسری ام را کنارشان بگذارم تا بوی من را حس کنند و راحت بخوابند و جالب این بود که بزرگتر ها همیشه این توصیه را به من میکردند که برای این که بچه خوب بخوابد این کاررا انجام دهم.. و جالب تر این بود که در خواب زمانی که میغلتیدند همیشه به طرف روسری من بر میگشتند .

حالا این سوال من است : درست در زمانی که نوزاد نیاز دارد تا حضور مادر را حس و بلکه لمس کند . آیا این توصیه درست است که کودک را به اتاق خودش ببریم تا عادت کند به سکوت و تنهایی اتاقش؟ و هر وقت دچار وحشت شد برویم ساکتش کنیم؟

بهتر نیست که توصیه کنیم به والدین که در کنار فرزندشان باشند و زمانی که مطمئن شدند که آرمیده برای مدت کوتاهی  او را تنها گذاشته و بعد از رسیدگی به امور خود سریع تر به نزد کودک باز کردند؟ و یا برای مراقبت از کسی کمک بگیرند تا کمی نزد کودک بماند ؟

البته این مشکل از زمانی ایجاد شده که ما را وادار کردند بپذیریم داشتن چند تا بچه خیلی کار وحشتناکیه!!

قدیمها چون چند تا بچه در خانه بود وقتی والدین نبودند بچه های بزرگتر از کوچکتر ها حمایت میکردند و احساس وحشت از تنهایی  معنی نداشت . اما حالا که در هر قفسی که بنام آپارتمان میشناسیم  جای حضور بیش از یک بچه نیست .این توصیه به عقل من که جور در نمی آید . مخصوصا در مورد پسر بچه ها که هر ترسی ممکن است به لکنت زبان منجر شود و یا رشد زبان را چند ماهی به تاخیر بیاندازد . البته دختر بچه ها هم نباید بترسند و این خطر برای ایشان هم هست اما پسر ها ضعیف تر و شکننده تر عمل میکنند.

و مورد دیگر این که مدتی است کلا به توصیه های بهداشتی و پزشکی و روانشناسی  دیکته شده با نظر تردید نگاه میکنم . به نظرم یک کاسه ای زیر نیم کاسه است و دوستان هم با خوشبینی ذاتی ایرانیشون همه حرفها رو قبول میکنند . من که معتقدم

نباید با هر سازی برقصیم!نه؟؟؟

صلوات خاص امام زمان (عج)

این صلوات را با هم می‌خوانیم:

أللّهمَّ صلِّ وَ سَلِّم، وَ زِد وَ بارِک، عَلی: بار خدایا! رحمت‌های پیاپی فرست و درودهای خجستة خویش را ارزانی دار

صاحبِ الدَّعوَةِ النَّبویَّة، بر امام بزرگواری که صاحب دعوت محمّدی است

وَ الصَّولَةِ الحَیدریَّة، و صولت حیدری

و العِصمَةِ الفاطِمیَّة، و عصمت فاطمی

و الحِلمِ الحَسَنِیَّة، و حلم حسنی

و الشّجاعَةِ الحُسَینِیَّة، و شجاعت حسینی

و العِبادَةِ السَّجّادِیَّة، و عبادت سجّادی

و المآثِرِ الباقِریَّة، و مفاخر باقری

و الآثار الجَعفَرِیَّة، و آثار جعفری

و العُلومِ الکاظِمیَّة، و علوم کاظمی

و الحُجَجِ الرَّضَوِیَّة، و حجج رضوی

و الجُودِ التَّقَوِیَّة، و جود تقوی

و النَّقاوَةِ النَقَوِیَّة، و نقاوت نقوی1

و الهَیبَةِ العَسکَریَّة، و هیبت عسکری

و الغَیبَةِ الإلهیَّة، و غیبت الهی.

القائمِ بِالحَقِّ، و الدّاعی إلی الصِّدقِ المُطلَقِ، کَلمةِ الله، و أمانِ الله، و حُجّةِ الله، القائمِ بِأمرِ الله، المُقسِطِ لِدینِ الله، الغالِبِ لِأمرِ اللهِ، و الذّابِّ عن حَرَمِ الله، إمام السّرِّ والعَلَنِ، دافعِ الکَربِ والمِحَن، صاحبِ الجُودِ و المِنَن، الإمامِ بِالحَقِّ، أبی القاسِم محمّدِ بن الحَسن، صاحبِ العَصرِ والزَّمان، وقاطعِ البُرهان، و خَلیفةِ الرَّحمان، و شَریکِ القُرآن، و مُظهرِ الإیمان، و سیِّد الإنسِ و الجانّ، صَلَوات اللهِ و سلَامُهُ عَلیه و علیهِم أجمَعین.

آن قائم به حق و درفش افراز صدق مطلق، کلمة خدایی و امان الهی و حجّت ربّانی، برپا ‌دارندة امر خدای و گسترندة آیین عدل خدای و پیروز گردانندة حکم خدای و پاسدارندة ناموس خدای، امام آشکارا و نهان، برطرف‌سازندة گرفتاری‌ها و اندوهان، صاحب جود و بخشش و احسان، امام بر حق، ابوالقاسم محمّد بن الحسن، صاحب عصر و زمان، روشن‌کنندة حق و برهان، خلیفة خدای رحمان، عدل و انباز قرآن، آشکارساز مظاهر ایمان و مهتر آدمیان و پریان. رحمت‌ها و درودهای خدایی بر او باد و بر همة نیکان پاک او.

الصَّلاةُ و السَّلامُ عَلیک، یا وَصیَّ الحَسَن، و الخَلَفَ الصّالِح، یا إمامَ زَمانِنا، أیُّها القائمُ المُنتَظَرُ المَهدِیّ، یابنَ رسول الله، یَابنَ أمیرِالمُؤمنین، یا إمام المسلمین! یا حُجَّةاللهِ عَلی خَلقه! یا سَیِّدنا و مولانا! إنّا تَوَجَّهنا، و استَشفَعنا، وَ تَوَسَّلنا بِکَ إلی اللهِ، وَ قَدَّمناکَ بَینَ یَدَی حاجاتِنا، فِی الدُّنیا و الآخِرَة، یا وجیهاً عِندَ الله، إشفَع لَنا عِندَ الله ـ عَزَّوَجَلّ.1

درود و رحمت و سلام و تحیت بر تو باد! ای وصیّ حسن عسکری و ای جانشین شایستة شایسستگان، ای امام زمان، ای مهدی قائم منتظران، ای زادة ختم رسولان، ای فرزند امیرمؤمنان، ای امام مسلمانان، ای حجّت خدا در میان مردمان، ای سرور ما، ای مولای ما! ما به آبروی تو، روی به درگاه خدا آوردیم و تو را نزد خدای شفیع ساختیم و به اعتبار منزلت تو، حاجات دو جهان خویش طلبیدیم. ای سرافراز در نزد خدا و ای آبرومند بارگاه کبریا، حاجات ما را، از خدای عزیز جلیل، تو طلب کن و برآورد آنها را تو بخواه.»

شب نیمه شعبان، شبی که خدا آن را برگزیده است

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند:

خداوند در میان همه آفریده‏هایش برگزیده‏هایى دارد. او از میان سرزمین‏ها برگزیده‏هایى دارد و از میان شب‏ها برگزیده‏هایى و از میان روزها برگزیدهایى دارد و از میان ماه‏ها برگزیده‏هایى دارد ...

و اما برگزیده‏ هاى خدا از میان سرزمین ‏ها، مکه و مدینه و بیت‏المقدس هستند؛ برگزیده‏ هاى او از میان شبها، شبهاى جمعه، شب نیمه شعبان، شب قدر، شب دو عید فطر و قربان هستند؛ برگزیده‏هاى او از میان روزها روزهاى جمعه و عیدها هستند؛ برگزیده‏ هاى او از میان ماه‏ ها رجب، شعبان و ماه رمضان هستند.[1]

عنایتهای الهی در شب و روز نیمه شعبان

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند:

«أربَعٌ لَیالیهِنَّ کأَیّامِهِنَّ و أیّامُهُنَّ کلَیالِیهِنَّ، یُبِرُّ اللّهُ فیهِنَّ القَسَمَ و یُعتِقُ فیهِنَّ النَّسَمَ و یُعطی فیهِنَّ الجَزیلَ:»

چهار شب است که شب‏هایش همانند روزهایش و روزهایش همانند شب‏هایش است؛ [یعنى‏] خداوند در آنها، خواسته‏ها را برمى‏آورد، افراد را آزاد مى‏کند، و پاداش فراوان مى‏دهد:

 «لَیلَةُ القَدرِ وصَباحُها، ولَیلَةُ عَرَفَةَ وصَباحُها، ولَیلَةُ النِّصفِ مِن شَعبانَ‏ وصَباحُها، ولَیلَةُ الجُمُعَةِ وصَباحُها»

شب قدر و روز آن، شب عرفه و روز آن، شب نیمه شعبان و روز آن، و شب جمعه و روز آن[2]

شب نیمه شعبان، همتای شب قدر

امام رضا علیه السلام فرمود:

«کانَ أمیرُ المُ?مِنینَ علیه‏السلام لا یَنامُ ثَلاثَ لَیالٍ: لَیلَةَ ثَلاثٍ و عِشرینَ مِن شَهرِ رَمَضانَ و لَیلَةَ الفِطرِ و لَیلَةَ النِّصفِ مِن شَعبانَ و فیها تُقسَمُ الأَرزاقُ وَ الآجالُ و ما یَکونُ فِی السَّنَة»

امیر م?منان علیه‏السلام سه شب را نمى‏خوابید: شب بیست و سوم ماه رمضان، شب عید فطر و شب نیمه شعبان. در این شبها، روزى ‏ها و اجل‏ ها و آنچه در طول سال خواهد شد، تقسیم مى‏شوند.[3]

توضیخ: با استفاده از آیات[4] و روایات[5] روشن می شود که شب نیمه شعبان با اینکه در مقام ارزش و اهمیت همتای شب قدر است؛ اما شب قدر و شب نزول قرآن نیست و آن شب فقط در ماه رمضان است.

سلام به دوستان فرهیخته

امروز دختر کوچکم ازمن سوالاتی پرسید و من هم پاسخهایی دادم اما دوست دارم که شما هم نظر خود را بگویید تا بهتر بتوانم اورا راهنمایی کنم.

 از من پرسید: مگر خدا ما را دوست ندارد ؟ گفتم چرا حتی از من که مادرت هستم بیشتر دوستمان دارد .

گفت:اگه خداما رو دوست داره برای چی گفته این کارو نکن اون کارو بکن؟بعد اگه حرفشو گوش نکنیم ما رو میسوزونه؟

گفتم: مثلا الان تو منو دوست داری؟ گفت :آره معلومه

گفتم اگه از من چیزی بخواهی و من به حرفت گوش کنم منو بیشتر دوست داری یا اگه با فریاد حرفتو گوش نکنم؟

گفت: اگه حرفمو گوش کنی بیشتر خوش حال میشم اما بازم دوست دارم .

گفتم : اگه یک لیوان شیر باشه که من بهت بگم مونده وخراب شده و اگه بخوری مریض میشی تو باید چی کار کنی؟

گفت :خوب نمیخورم

گفتم:حالا اگه لجبازی بکنی و شیر و بخوری و مریض بشی تقصیر منه یا خودت؟ گفت تقصیر خودمه .

گفتم اگه حرفمو گوش کنی و شیر ونخوری به نفع من بود یا به نفع خودت؟

گفت :به نفع خودمه خوب مریض نمیشم دیگه .

گفتم خوب حالا بهتر میتونی بفهمی:خدا ما رو دوست داره و میدونه چه کارهایی به ضرر ما میشه برامون یک نفر رو فرستاده که بهمون بگه چه کارهایی مریضمون میکنه . اگه ما حرف اون ادم خوب رو گوش بکنیم مریض نمیشیم و دیگه عذاب نمیشیم اما اگه لجبازی کردیم خدا تقصیر نداره که ما خودمون خودمونو تو دردسر انداختیم .اما اگه حرف گوش کردیم و کار های بد انجام ندادیم هم مریض نمیشیم و هم چون خدا ما رو خیلی دوست داره یک عالمه جایزه هم بهمون میده .

گفت: چرا باید نماز بخونیم؟گفتم: روح آدم مثل تن که کثیف میشه و بوی بد میگیره کثیف میشه خدا گفته برای این که خوشبو بشیم وپاک باشیم روزی پنج مرتبه نماز بخونیم . چون فرشته ها خیلی حساسند و پیش کسایی که بوی خوبی نمیدن نمیان.

گفت حالا نمیشه یک کار دیگه کرد تا خوشبو شد ؟گفتم نه! مگه مثلا میتونی سرتو به جای شامپو با پودر لباسشویی بشوری؟ خندید و گفت :نه که نمیشه . گفتم خوب هیچ کاری هم جای نماز و نمیگیره .

گفت :چرا خدا گفته اگه نماز نخونید هیچ کار خوبتونو قبول نمیکنم؟

گفتم: ببین مثلا اگه من دستهام کثیف باشه و باهاش برای تو یک کیک خوشمزه بپزم با این که خیلی زحمت کشیدم برات دوست داری اون کیکو بخوری؟ گفت نه بدم میاد گفتم با روح کثیف و بد بو هم هرکاری بکنی مثل همون کیک خرابه و به درد نمیخوره .

خلاصه به نظر میرسه که براش یک کم جا افتاده .شما هم منو راهنمایی کنید تا در مورد سوالات بهتر بتونم جواب بدم ممنون از لطف شما